Billy Idol, wat ´n stoere kerel vond ik dat vroeger. Eigenlijk nog best ´n broekie, bedenk ik nu ik zoveel jaar later (oud wief) de beelden terug zie.
Nu hoor ik ook hoe – toch – de tonen thuishoorden in die tijd toen ik de middelbare school bezocht.
Mooi blijf ik het wel vinden: White Wedding:
Toen ik op 16-jarige leeftijd een grote liefde dacht te vinden in een onvervalste Fransoos uit de Dordogne, wist ik in no-time de vier op m´n lijst om te zetten in een vette negen (lang leve de motivatie) en oefende ik deze taal vervolgens vele malen in het land van oorsprong.
Dat ik zoveel jaar later in Spanje zou belanden had ik toen – en ook nog veel later overigens – niet kunnen bedenken, maar zorgde er wel voor dat ik een tweede vreemde taal ruim bóven het middelbare school niveau leerde beheersen.
Apart was vervolgens te constateren dat – waar het Engels en Duits slechts last hadden van ´te weinig gebruikt´ – juist het Frans dat ik toch zo goed sprak vrijwel geheel leek te zijn weggevaagd door het Spaans. Op doorreis door Frankrijk kreeg ik in het benzinestation alleen wat gestamel over m´n lippen en kon ik niet eens meer bedenken dat ´gracias´ toch echt ´merci´ moest zijn. Blijkbaar was de kennis van het Spaans in m´n hersenen in hetzelfde vaatje als de kennis van het Frans terechtgekomen en wel pontificaal erbovenop.
Toen we een tijdje geleden een paar dagen onze rust in Frankrijk zochten liep ik tegen hetzelfde euvel aan en duurde het echt een aantal gesprekken eer ik weer enigszins bij het Frans kon (ja! het zit er nog – opluchting).
Vervolgens werd naar mijn idee overtuigend bewezen dat deze twee talen écht om een plekje moeten vechten in mijn kop, want bij terugkeer in Spanje, bleek ik opeens weer te moeten nadenken over déze taal, terwijl die inmiddels toch echt m´n tweede taal is geworden, en ben ik nog dagen lang ´oui´ blijven zeggen waar het ´si´ moest zijn en kreeg ik in plaats van ´vale´ steeds alleen maar ´d´accord´ over m´n lippen.
Héél apart, hoe dat blijkbaar werkt.
Meer mensen een dergelijke ervaring?
Al 19 weken lang zwijmelt Marja op zaterdag een heel eindje weg en nog een aantal bloggers mét haar.
Nou ben ik zelf niet zo erg van de zwijmel-an-sich, maar er zijn wél een hoop nummers die ik écht de moeite waard vind, en waarvan ik steeds weer denk als ik ze hoor ´díe moet ik toch eens noteren´.
Ik grijp het Zwijmelen op Zaterdag dan ook aan om m´n lijst favo´s te gaan samenstellen en begin met
Moby – Dream about me
Er is ook een, zo mogelijk nóg mooiere, live-versie.
(Hm, ik geloof tóch dat ik wel van zwijmelen houd :-))
Nog meer liefhebbers hier van Moby, of juist nog nooit van gehoord?
Afgelopen zondag zagen we gevieren de wedstrijd Celta de Vigo – Real Madrid, terwijl onze auto een heel eind verderop ergens op een bruggetje op ons wachtte. Het uitspelende Madrid won tot ons genoegen de wedstrijd met 1-2 en wij liepen vervolgens het hele eind weer terug naar de auto.
Vóórdat we de terugreis aanvaardden echter, zou er nog even geplast worden. De mannen zochten een boom op en omdat die terugreis toch zo´n anderhalf uur zou gaan duren, keek ook ik rond voor een plekje. Zo vóór die boom en náast die ene auto zou wel kunnen oordeelde ik; het was immers donker en de plassende mannen zouden me vast uit het zicht houden van een per ongeluk toch langs rijdende auto.
Zo gezegd, zo gedaan – wat een opluchting – ik hees de boel weer omhoog, liep door naar onze auto en draaide me om om iets tegen manlief en de kids te zeggen.
Om vervolgens te constateren dat zich in de auto waarlangs man en kinderen liepen – de auto waarnaast ik zojuist op de hurken was gegaan – achter het stuur een man bevond.
Hij was aan´t bellen, deze man. Drie maal raden waar dat over ging.
Even iets grappigs tussendoor:
Begin dit jaar kwamen de kids thuis met de vraag of ze misschien een conejo mochten. Een konijn. Vriendjes hadden een konijn bij hun zomerhuis, maar dat was toch wat lastig en nu zochten ze een goed onderkomen voor ´t beste beest.
Nah ach, wel ja, doe ons dat konijn maar. Manlief knutselde een wat groter hok dan dat waar ie in kwam in elkaar, we kochten wat stro en wat zaagsel en zo stond er opeens een konijn in de tuin. De honden vonden het machtig interessant, het konijn zelf sprong ook vrolijk op en neer en de kinderen gaven er de eerste twee weken nog best wat aandacht aan.
Iedereen blij, zeg maar.
Tot vanochtend dan.
Na het uitlaten van de honden (die weliswaar in de tuin leven, maar die is bij dit huis niet meer zo supergroot) maak ik het gebruikelijke rondje; poep ruimen, honden water, konijn water, honden eten, konijn e … HAP deed het konijn toen ik het voerbakje uit het hok wilde pakken.
Vier puntjes bleven in mijn hand achter en kleurden rood.
En zo ging ik vervolgens niet lekker aan het werk, maar toog richting eerste hulp in de stad om aldaar een inenting te halen.
Iemand interesse in ´n brutaal konijn?
De lente in aantocht, dat betekent; de eerste zonnestraaltjes, een vogeltje dat kwettert, een straaltje warmte vanuit de lucht, een verrassende knop in een struik.
Zoiets, toch?
De lente in aantocht, ik zit op het bankje voor m´n huis. Kopje thee, boek, spelletje wordfeud voor tussendoor, de zon op m´n gezicht.
De lente in aantocht, dat is hier:
De aardappelen kunnen worden gepoot. Het is tijd om te zaaien. De tuinen vragen om aandacht.
De lente in aantocht betekent hier: er is werk aan de winkel.
De lente in aantocht,
de deuren gaan open, de mensen komen naar buiten, de handen gaan uit de mouwen en de tractor treedt aan.
Families helpen elkaar en trekken van de ene finca (stuk grond) naar de andere huerta (groentetuin) om te ploegen, te wieden, te zaaien.
De lente in aantocht,
het dorp ontwaakt.
Gewoon Sannah 