Galicie, Ourense, waar we tot voor kort woonden, was zo´n 2200 km. van Nederland verwijderd. Een bezoek met het vliegtuig lag meer voor de hand dan eentje met de auto, waarbij een duidelijk minpunt was dat de vliegverbindingen niet zo handig en/of betaalbaar waren. Het duurde dan ook ruim een half jaar eer de eerste bezoekers zich aandienden en ook verder bleven de bezoekjes niet dik gezaaid. Toppunt was de vijftigste verjaardag van Manlief, die we met ouders en álle kinderen vierden. Toppunt was ook dat twee vriendinnen met kid(s) de vlucht waagden.
Nu is dat duidelijk een ander verhaal. ´Slechts´ 550 km is de Harz verwijderd van veel van de woonplaatsten van familie. Nog geen drie maanden wonen we hier en we zijn per vandaag toe aan het zesde familiebezoek. Sommigen planden een terugreis via onze stek, anderen vierden hun vakantie iets dichter in onze buurt dan ze anders wellicht hadden gedaan. Er reden er ook speciaal voor ons in twee dagen zowel heen als terug en er was er één die de treinroute verkende.
Vandaag arriveerde kleinzoon met ouders. Ruim een week mogen we van ze genieten. En waar we in vroegere tijden wellicht met oh´s en ah´s gereageerd zouden hebben op de enorme stappen die de nog geen anderhalf jaar oude kleine man weet te zetten, de streken die hij poogt uit te halen en de kwajongens-ogen die hij weet op te zetten, door Whats-app en Skype, was het eigenlijk ook weer gewoon alsof we doorzetten waar we toch ook op een afstand bij betrokken zijn.
Hoe ver? is ver dan eigenlijk?
