Ik denk, dat ik het inmiddels niet meer alleen onder ogen moet zien, maar ook maar eens ´hardop´ moet schrijven;
het zit er niet meer in, een blog bij te houden.
Lang heb ik gedacht dat het wel weer zou komen, lang heb ik ook gewacht tot er weer iets kwam, maar komen doet het blijkbaar toch niet meer.
Alsof het niet meer bij m´n leven van nu past, niet meer bij dit moment. Of m´n leven in Spanje er een was om in een blog bij te houden, en dat in Duitsland een waar het niet bij past.

Toch raar, dat het dan blijkbaar moeite kost om zoiets ook hardop te schrijven.

Maar hier issie dan.

En echt afsluiten doe ik het niet, want eerlijk gezegd kan ik niet anders dan me voorstellen dat het ´straks´ weer wel zal passen. Maar toch, zeggen dat er nú niets meer gaat komen, moest dan toch maar eens gebeuren.

En wat is dan een mooier moment dan op de valreep naar een nieuw jaar:

Ik wens jullie een fijn 2014.
Gezondheid, geluk en vriendschap. Plezier, liefde en alle goeds.
Mooie wensen, waarvan je weet dat er in proporties wat van zal komen, zoals er ook minder mooie zaken op een ieders pad zullen komen.
De kracht dan, om om te gaan met dat wát er op je pad komt.

En ´n virtuele abrazo. Die geef ik jullie.

Sannah

Second Hand

In Ourense kocht men nieuw. Je niet meer passende maar nog goede kleding bracht je niet naar een tweedehandzaak. Het kopen was dus ook out of the question.

Vandaag, hier in Duitsland, kocht ik op de kledingbeurs op school voor € 6,50 drie t-shirts, één trui en één windjack voor de kids.
Heerlijk prijsje natuurlijk. Maar vooral heerlijk dat het weer normaal is dingen die nog goed zijn door te geven. Volgende keer breng ik zelf m´n spullen ook.

Van sommige gebruiken is ´t echt een verademing ze weer terug te hebben.

 

Jetzt geht´s los

Jetzt geht´s los, heet dat dan toch.
De voetbalcompetitie. Morgen 9 uur verzamelen met Jongste voor zijn eerste wedstrijd. Zondag 8 uur verzamelen met Oudste voor die van hem.

Even andere koek dan in Spanje zeg. Niet alleen het spelen in het weekend en de vroege start daarbij, nee sowieso het voetbal. Oudste heeft sinds we hier zijn al een aantal keertjes meegetraind en in die paar keer volgens mij al meer geleerd dan drie jaar voetbal´les´ op school in Spanje.

Tsja, sport.
Nuttig.
Nuttig voor de nodige beweging, voor het kweken van teamgeest. Goed voor de conditie en goed voor het oefenen van de nieuwe taal. Hulpvol bij het leren van plaatselijke gebruiken en bij opdoen van contacten.
En dan doel ik niet alleen op de kinderen …

 

Bezoek

Galicie, Ourense, waar we tot voor kort woonden, was zo´n 2200 km. van Nederland verwijderd. Een bezoek met het vliegtuig lag meer voor de hand dan eentje met de auto, waarbij een duidelijk minpunt was dat de vliegverbindingen niet zo handig en/of betaalbaar waren. Het duurde dan ook ruim een half jaar eer de eerste bezoekers zich aandienden en ook verder bleven de bezoekjes niet dik gezaaid. Toppunt was de vijftigste verjaardag van Manlief, die we met ouders en álle kinderen vierden. Toppunt was ook dat twee vriendinnen met kid(s) de vlucht waagden.

Nu is dat duidelijk een ander verhaal. ´Slechts´ 550 km is de Harz verwijderd van veel van de woonplaatsten van familie. Nog geen drie maanden wonen we hier en we zijn per vandaag toe aan het zesde familiebezoek. Sommigen planden een terugreis via onze stek, anderen vierden hun vakantie iets dichter in onze buurt dan ze anders wellicht hadden gedaan. Er reden er ook speciaal voor ons in twee dagen zowel heen als terug en er was er één die de treinroute verkende.

Vandaag arriveerde kleinzoon met ouders. Ruim een week mogen we van ze genieten. En waar we in vroegere tijden wellicht met oh´s en ah´s gereageerd zouden hebben op de enorme stappen die de nog geen anderhalf jaar oude kleine man weet te zetten, de streken die hij poogt uit te halen en de kwajongens-ogen die hij weet op te zetten, door Whats-app en Skype, was het eigenlijk ook weer gewoon alsof we doorzetten waar we toch ook op een afstand bij betrokken zijn.
Hoe ver? is ver dan eigenlijk?

 

 

Weer naar school

Nadat ik er de hele vakantie vanuit was gegaan dat vandaag (woensdag) de school weer* zou beginnen, kwam ik er gister min of meer toevallig achter dat dat een dag later pas het geval was. Dat was even een rare ervaring.

Gelukkig daardoor nog ´n dagje extra om de voor mij weer geheel nieuwe ´aan-te-schaffen-materiaal-lijst´ te trachten te doorgronden. Was ik net gewend aan de Spaanse omschrijvingen van allerhande zaken die aldaar benodigd waren, nu moest ik er achter proberen te komen wat het verschil was tussen ´Hefte´ ´Hefter´ en ´Block´ en wanneer dat dan ´einfach´, ´stabil´ of gewoon moest zijn. En het duurde ook even eer ik doorhad welke schriften ´Lineatur Nr. 7´ welke ´Lineatur 2´ en welke ´Lineatur 6´ (te weten géén lijntjes) moesten hebben.
Ik denk dat ik het – op een paar zaken na – uiteindelijk redelijk doorgrond heb. We zullen het morgen (donderdag!) beleven.

Een groot verschil tussen het resultaat van de Spaanse en dat van de Duitse afgewerkte materiaallijsten constateer ik wel: droeg ik de afgelopen jaren voor elk kind minstens vier goed gevulde grote plastic tassen richting school: dit jaar kunnen ze elk met gemak hun ene eigen tasje dragen.

 

(*Vóór de zomervakantie roken onze kids al vier weken aan de Duitse schoolcultuur hier. Wellicht daarover later nog eens meer.)

 

Zomaar wat constateringen

Van Spanje (Galicie) naar Duitsland (de Harz); de eerste constateringen:

• Er wordt weer richting aangegeven als een auto een rotonde verlaat
• Een hand opsteken als iemand met de auto voorgelaten wordt is er echter niet meer bij
• Het aantal cafeterías, kappers en schoenenzaken is drastisch (ik zeg drastisch!) afgenomen
• Er zijn weer bouwmarkten met een assortiment waar ik wat mee kan
• We kunnen onze kinderen het gebruik van het woord ´U´ laten oefenen
• Kinderen worden niet meer standaard als bijzonder bejegend
• De ontvangst van snoepjes van derden is met bijna 100% afgenomen
• De auto´s maken kílometers minder
• De voornamen zijn verdwenen. Achternamen doen er weer toe en we hebben het over ´Herr´ en ´Frau´
• Vrouwen hebben dezelfde achternaam als hun echtgenoot en als dat niet zo is, dan gaat men ervan uit dat je niet getrouwd bent
• De kids hebben nog maar één achternaam
• Ik pik deze kids er niet meer zomaar op hun blonde haar uit
• Ik hoor aan de wijze waarop ´MAMA´ wordt geroepen niet meer direct dat het er eentje van mij is
• de Duitse grammatica is écht lastiger dan de Spaanse
• de header van m´n blog is dringend aan vervanging toe.

 

 

Zou het er ooit ..

.. nog van komen.

Raar is dat, ik heb hier nu zo´n ander leven, dat het er helemaal niet meer van komt te bloggen. Her en der lees ik af en toe snel nog wel eens even wat, maar lang niet alles meer, en van zelf blogjes plaatsen komt het momenteel al helemaal niet meer.

Ik weet, het is mijn blog, het komt wel of het komt niet, doe wat je wilt, etc. etc. maar het gaat me nu vooral even over m´n eigen verbazing eigenlijk. Iets waar je toch zoveel plezier aan beleefde, dat dat dan zomaar niet meer inpast in je leven.
Aparte constatering.

En daar laat ik het dan maar weer even bij … 🙂

Ja,

we zijn over hoor.
Zowaar in huis inmiddels enigszins op orde, maar door alle privé- en zakelijke regeldingen zó in beslag genomen dat ik bijna ben vergeten dat ik ´ooit´ regelmatig in blogland verkeerde 🙂

Het gaat hier goed. Veel geregeld, gedaan en uitgezocht. Huisje redelijk leefbaar. Kids gister op school begonnen en ook vrolijk en blij. Nou, dan ben je toch een heel eind, nietwaar.

Een paar dingen zijn me al heel duidelijk, zo vergeleken met Spanje. Alles is hier superstrak geregeld en alle (overheids)diensten staan ´gewoon´ weer met elkaar in verbinding. Er is hier in de Harz een ontzettend grote hoeveelheid leuke dingen te doen – ook voor kinderen! – en bovendien is de informatie daarover ook georganiseerd en goed vindbaar. En oh ja, de schooltassen zijn hier nóg groter dan die in Spanje (alleen moeten ze hier op de rug gedragen worden en niet op een ´trolley´).

En wie weet, vind ik binnenkort zomaar eens tijd hier weer een keer een wat inhoudelijker logje te plaatsen (en weer een keertje bij u te komen lezen).

 

Ahah, nog maar eventjes …

Eigenlijk zijn er best een hoop dingen die ik in een logje zou willen plaatsen,

• over hoe Oudste momenteel diverse communie-feestje heeft en hoe het er daar dan aan toe gaat,
• dat ik maar liefst twee afscheids-feestjes aangeboden kreeg,
• dat ik druk ben met kleine cadeautjes voor het afscheid van de kids as vrijdag op school,
• dat Oudste en Jongste alvast in een kleine ceremonie hun nieuwe karateband uitgereikt kregen, omdat ze er met het examen niet zijn,
• over de vorderingen in het huis,
• over het geslaagde sportweekend op school,
• hoe aparte vier laatste weken dit zijn, zo zonder man, en zo in het kader van afscheid,

etc. etc.

Maar dat lukt allemaal niet, want ik moet poetsen, en ruimen, en uitzoeken en pakken.
Ik begin inmiddels toch enige stress te ervaren, nog maar ´n paar daagjes en dan stap ik in de auto om naar onze nieuwe stek te rijden.

Nah vooruit, de vooruitgang in huis in beeld dan even snel:

 

 

ZOZ (28) – Música 6

It wouldn’t take me long
To tell you how to find it
To tell you where we’ll meet
This little girl inside me
Is retreating to her favourite place
Go into the garden, go under the ivy
Under the leaves, away from the party
Go right to the rose
Go right to the white rose
I sit here in the thunder
The green on the gray
I feel it all around me
And it’s not easy for me
To give away a secret
It’s not safe
To go into the garden, go under the ivy
Under the leaves, away from the party
Go right to the rose
Go right to the white rose
Go into the garden, go under the ivy
Go under the leaves with me
Go right to the rose
Go right to the white rose
I’ll be waiting for you
It wouldn’t take me long
To tell you how to find it

Kate Bush – Under the Ivy